Przyznaję, nie jestem kosmologiem, ale jeszcze do niedawna wyglądało to mniej więcej tak: Ziemia jest płaska i znajduje się w samym centrum Wszechświata. Istnieje świat podksiężycowy, gdzie wszystko zbudowane jest z ziemi, wody, ognia i powietrza. Ponad światem podksiężycowym znajduje się świat nadksiężycowy, zbudowany z eteru, którego własnością jest wieczny ruch kołowy. Wszechświat kończy się na sferze gwiazd.
Trzeba o tym pamiętać, oglądając film. Pokazuje on jak bardzo zmieniła się nasza wiedza na temat znaczenia i położenia Ziemi, a także rozmiarów Wszechświata. Z naszego, egoistycznego punktu widzenia, nieustannie wydaje nam się, że jesteśmy w centrum zainteresowania, że jesteśmy wybitni i pod każdym względem wyjątkowi.
Wierzymy ślepo, że ze względu na tę wyjątkowość, możemy bezkarnie eksperymentować z naturą, toczyć wojny, wymyślać nowe bronie i niszczyć siebie nawzajem, ponieważ nasza "wyjątkowość", w jakiś magiczny sposób i tak ostatecznie ocali nas od zguby.
Warto na chwilę oderwać się od codzienności i zobaczyć, kim jesteśmy w rzeczywistości:
Uświadomienie sobie rozmiarów Wszechświata wiedzie do jeszcze jednej myśli - czy to możliwe, że w tak ogromnym Kosmosie jesteśmy sami? Zagadnienie to zostało w pewien sposób spłycone, a nawet "ośmieszone" przez liczne filmy. Zwykle kwestię istnienia życia poza Ziemią sprowadza się z humorem do "zielonych" Marsjan. Nie ma się co temu dziwić - odkrycie życia, a nawet rozumnej cywilizacji poza Ziemią prowadziłoby do poważnych konsekwencji filozoficznych... na które przeciętni ludzie prawdopodobnie nie byliby zupełnie przygotowani.
Niemniej jednak naukowcy poważnie traktują taką możliwość. We Wszechświecie istnieją miliardy słońc, gwiazd i układów słonecznych. Nie ma powodu by uznać, że istnienie życia gdzieś indziej jest wykluczone. Problemem są jednak niewyobrażalne rozmiary Wszechświata, ograniczenia wynikające z prędkości światła, a także fakt, że kompletnie nie wiadomo gdzie szukać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz